Ik kreeg als kind in het vijfde leerjaar de eerste keer mijn maandstonden, wat redelijk vroeg is. Ik kan me herinneren dat ik vanaf het middelbaar dikwijls heel veel last had tijdens deze maandelijkse periodes met hevige krampen en bloedingen. Ik ben zelfs enkele keren niet naar school kunnen gaan omdat ik aan mijn bed gekluisterd was. Ik ging dan ook vroeg aan de conceptiepil om de klachten te onderdrukken. Dit lukte nauwelijks, daarom begon ik de pil door te nemen. Ik bleef echter klachten ondervinden en liet me overhalen om de keuze te maken voor een spiraal. Hierdoor kreeg ik enorm veel last van acne op mijn rug. Ik durfde een hele zomer niet in ontblote rug te lopen omdat mijn rug vol stond met grote zweren. Ook had ik tussentijdse bloedingen. Ik probeerde het de tijd te geven,maar na één jaar besloot ik dan toch om dit terug te verwijderen. De acne verdween als sneeuw voor de zon, maar helaas bleven al mijn andere klachten. Ik voelde dat er iets mis was met mijn lijf en vroeg aan mijn gynaecoloog of ik endometriose kon hebben. Die lachte het weg: ‘alles is normaal op de echo, je hebt gewoon pijnlijke maandstonden’. Ik dacht van mezelf dat ik mij aanstelde en vroeg me af of iedere vrouw zoveel pijn zou hebben. Ik hield dit nog een paar jaar vol, totdat ik helemaal niet meer kon functioneren. Ik had het gevoel dat ik moest bevallen wanneer ik op het toilet zat voor een grote boodschap. Ik had naast buikpijn ook enorm veel last van rugpijn gekregen. Ik had het gevoel dat er een monster in me zat dat de hele tijd een laag aan het afpellen was vanbinnen en af en toe met een mes aan het steken was. Ik viel flauw van de pijn. Ik had in niets nog zin en alles was mij te veel. Ook was de pijn niet meer beperkt tot de periode van de maandstonden zelf, maar was dit een dagelijks gegeven geworden.

 

Ik besloot me opnieuw (online) te verdiepen in endometriose. Voor mij vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Ik belde mijn huisarts op voor een afspraak en ik vroeg onmiddellijk om een doorverwijzing naar een andere gynaecoloog. Een week later kon ik daar terecht, vertelde ik mijn verhaal en klachten en vroeg ik op de man af of het mogelijk was dat ik endometriose had.

 

Deze arts nam me gelukkig wel serieus en zei dat de kans groot was en hij de nodige onderzoeken zou doen. Tijdens de vaginale echo werd mijn vermoeden al bevestigd. Ik was niet gek, ik had wel degelijk endometriose. Daarna volgden verschillende onderzoeken in het plaatselijke ziekenhuis. Ze adviseerde me een afspraak te maken in het UZ van Leuven. De wachttijd liep toen al op tot negen maanden, maar na aandringen belde mijn gynaecoloog zelf en kon ik toch vroeger op afspraak gaan. In Leuven namen ze me heel serieus. Na een jaar onderzoeken daar - door Corona ging alles veel trager - volgde in februari 2023 de operatie.

 

Om eerlijk te zijn, had ik dit enorm onderschat. Niemand kan je precies vertellen wat het inhoudt en welke aanslag het is op je lijf. We zijn nu zeven weken na de operatie en ik ben nog steeds niet hersteld, maar ik voel nu al dat ik niet meer de helse pijn van ervoor ervaar. Dat het iets chronisch is, werd helaas al bevestigd, want ik belandde deze week via de huisarts op de spoeddienst. Ik bleek terug een cyste te hebben die in mijn buik aan het bloeden was. Hierdoor was ik mezelf aan het vergiftigen en ik had hoge koorts gepaard met rillingen en ijlen. Ik wil dit verhaal proberen positief af te sluiten, maar het is toch echt een slopende ziekte. En we zien er niet ziek uit. Daarom is de nodige bekendheid toch echt wel nodig. We blijven ervoor gaan.

 

 

 

 

 

LAURENCE