Ik werd voor het eerst ongesteld rond mijn twaalf  jaar en sinds dat moment heb ik ook pijn moeten verwelkomen in mijn leven. Ik heb nooit iets anders gekend en heb jaren gesukkeld tot ik niet meer kon. In het begin had ik enkel pijn tijdens mijn menstruatie zelf, maar naarmate de jaren vorderden werd dit erger en uiteindelijk had ik praktisch elke dag wel ergens pijn. Ik zat er volledig door en was depressief omdat ik dit leven niet zag zitten. 

 

Ik herinner me de dag nog perfect toen het mij echt te veel werd. Ik was tijdens het weekend aan het studeren voor mijn examens aan de hogeschool en was toen 21 jaar. Ik was zoals gewoonlijk opgestaan met buikpijn, maar tijdens het studeren werd de pijn plots wel heel extreem. Het voelde alsof er iets was opengesprongen in mijn buik. Ik keek naar beneden en zag dat er zich een plas bloed vormde aan mijn voeten. Ik durfde niet naar de spoeddienst gaan, omdat ik zo lang al te horen gekregen had dat die pijn er nu eenmaal bij hoort, dat er niets aan de hand was… Ik voelde me beschaamd. Aangezien het weekend was, ben ik uiteindelijk naar de dokter van wacht gegaan omdat de pijn gewoon niet draaglijk was. Die schreef mij zware pijnstilling voor en ik werd naar huis gestuurd met de boodschap zo snel mogelijk contact op te nemen met mijn eigen huisarts. 

 

Maandag ben ik naar mijn huisarts gegaan en dankzij zijn aandringen kon ik binnen de drie dagen naar de gynaecoloog. Dezelfde dag stuurde hij mij nog langs een centra voor beeldvorming. Vervolgens werd er een kijkoperatie ingepland omdat op de echo een cyste te zien was (chocoladecyste). Deze was vermoedelijk opengegaan, wat het enorme bloedverlies kon verklaren. 

 

Na deze eerste operatie kreeg ik de naam “endometriose” te horen. Het was een dubbel gevoel. Enerzijds was ik blij dat ik dus niet gek was en er wel degelijk iets aan de hand was. Anderzijds had ik geen idee wat dit juist inhield. Veel uitleg heb ik niet gekregen, ik kreeg enkel te horen dat ik de pil zou moeten blijven doornemen en dat ze het weefsel hadden weggelaserd. 

 

De diagnose was eigenlijk nog maar het begin van een lange zoektocht naar de juiste zorg en aanpak om het dagelijkse leven draaglijker te maken. Ondertussen ben ik reeds tweemaal geopereerd. De eerste keer werd het weefsel weggelaserd en twee jaar later moest ik opnieuw onder het mes omdat de klachten teruggekeerd waren. Ondertussen is het alweer twee jaar geleden sinds mijn laatste operatie en spijtig genoeg ervaar ik opnieuw klachten. 

 

Deze ziekte is enorm uitputtend, zowel op sociaal, persoonlijk als professioneel vlak. Het neemt de controle over je leven over. Het is iets waar je constant rekening mee moet houden en vaak stuit je op onbegrip omdat sommige mensen totaal niet kunnen vatten wat dit met iemand doet. Ik neem het hen natuurlijk niet kwalijk, ergens ben ik blij voor hen dat ze dit niet begrijpen. Het wil zeggen dat ze dit zelf niet moeten doormaken. 

Ik hoop elke dag dat er toch ooit eens een oplossing komt, want momenteel is het een eerder uitzichtloze situatie. Dagelijks moeten omgaan met pijn, verschrikkelijk gewoon.

 

 

 

CHANEL