Ik ben Fien en ik ben vijftien - een tiener dus - en ik heb endometriose.

Ik kreeg mijn diagnose via mijn gynaecoloog toen ik net veertien geworden was. Mijn maandstonden heb ik altijd als ‘zwaar’ aangevoeld en dit ging gepaard met de nodige ongewenste pijn. Ik dacht dat die pijn normaal was en ook mijn dokter bevestigde dat. Hij dacht dat de buikpijn door de stress van school kwam en er werd verder geen aandacht aan besteed. Mijn pijn werd er echter niet beter op en ze werd een constante, de hele dag, alsof ik de hele tijd mijn eisprong had. Ik kampte met constante krampen in mijn onderbuik en darmen.

 

Eerst dacht ik dat het lucht in mijn darmen was of een voedingsstof waar mijn spijsverteringsstelsel niet goed op reageerde. Ik koppelde mijn pijn dus los van mijn maandstonden en ik ben vanuit die gedachte verder gaan zoeken. Ik ging meerdere keren naar de dokter met deze klachten en er werd ook medicatie voorgeschreven voor darmkrampen… maar aan endometriose werd niet gedacht. Toen deze medicatie geen effect had, een lactose-intolerantietest ook negatief bleek te zijn en de buikpijn bleef aanhouden, werd ik uiteindelijk toch doorverwezen naar een gynaecoloog. 

 

Deze heeft een uitwendige echo gemaakt en ik moest een paar vraagjes beantwoorden. Aan het einde van deze afspraak dacht de gynaecoloog aan endometriose. We verklaarden haar voor gek en dachten dat ze te snel een diagnose had gesteld, omdat mijn omi vroeger ook endometriose heeft gehad. (Tegen mijn omi hadden ze vroeger gezegd dat ze endometriose gekregen had door haar keizersnede.) Mijn gynaecoloog maakte voor mij een afspraak voor een MRI-scan in april. Dat was een viertal maanden wachten, maar ik kreeg in afwachting alvast de minipil voorgeschreven en dit heeft mij wel echt geholpen tegen de pijn. 

 

 

 

Fien

 

De dag van de MRI brak aan en ik had niet bepaald hoge verwachtingen. De scan werd gemaakt en ik mocht terug naar huis. Een week later kreeg mijn mama een telefoontje dat ze inderdaad iets zagen dat deed denken aan endometriose. Omdat ik nog zo jong was en zoveel last had van buikpijn, heeft de gynaecoloog mij voor de zekerheid doorverwezen naar prof. Meuleman in UZ Leuven. Daar hebben ze de beelden bekeken, opnieuw allerlei vragen gesteld en uiteindelijk hebben ze gezegd dat ze ervan uitgaan dat ik inderdaad endometriose heb. Ze hebben mij gezegd dat ik de minipil door moest nemen en dat ik mocht terugkeren indien de pijnklachten weer erger werden of ik later problemen had om zwanger kunnen worden. 

 

Mijn zoektocht was dus een lange weg, maar ik heb veel geluk gehad met mijn gynaecoloog en haar snelle diagnose. Door haar heb ik het heel vroeg ontdekt en heb ik dus vroeg genoeg maatregelen kunnen treffen. Voorlopig heb ik genoeg aan de minipil en hier ben ik heel dankbaar voor aangezien ik de endometriose operatief laten verwijderen nog een beetje vroeg vind. De pil geeft mij dus wat tijd om over alles goed na te denken.  Met mij gaat het op dit moment goed en ik heb ook zelden nog pijn, maar als ik mijn pil vergeet, draag ik hier wel de gevolgen van de volgende dag. Dan heb ik terug last van pijn en een opgeblazen gevoel. Goed innemen is voor mij dus de boodschap. 

 

In mijn omgeving - en zeker mijn vriendenkring - is er veel onwetendheid, maar ik probeer hen zo veel mogelijk bij te brengen over endometriose. Ik hoop dat er met dit project meer aandacht voor zal zijn, ook bij tieners.