Ik weet pas sinds 14 november 2022 dat ik endometriose heb. Ik weet zelfs pas sinds die dag dat het bestaat. En allemaal doordat we één grote kinderwens hebben. In 2011 werd ik op een nacht wakker met hevige steken en krampen in de onderbuik. Ik kon mezelf geen houding aannemen van de pijn. De volgende ochtend ging ik naar de huisarts. Hij verwees me de eerste keer door voor een echo. Er was een cyste te zien op mijn rechter eierstok… Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog. Op haar advies moest ik Dafalgan nemen en hopen dat de cyste vanzelf zou weggaan. De stekende pijn bleef echter, dus ik maakte opnieuw een afspraak bij de gynaecoloog. Die wist mij te zeggen dat de cyste was gegroeid! 

 

Ze besliste om die operatief weg te nemen. Er volgde een afspraak voor een eerste ziekenhuisopname. De cyste werd laparoscopisch verwijderd. Ze noemden het een ‘dermoid cyste’. Na de operatie kreeg ik te horen dat mijn rechter eierstok weggenomen was… blijkbaar verkeerd ingenesteld vanaf de geboorte. Er werd mij aangeraden om met de anticonceptiepil te starten, zodat ik minder kans kreeg op cysten. Ik bleef ook na de operatie pijn hebben, maar die was wat draaglijker geworden. Het duurde echter niet lang voor het opnieuw erger werd. Ik had ook voortdurend last van zware, pijnlijke en vermoeide bovenbenen, pijn aan de onderrug en hevige menstruatiepijnen in de buik elke maand opnieuw.

 

Elk jaar ging ik op controle om te kijken of de andere eierstok geen cyste had. Het steeds opnieuw moeten vertellen over de stekende pijn en altijd opnieuw te horen krijgen dat ik waarschijnlijk leed aan ‘spastisch colon’ (prikkelbaredarmsyndroom), ervaarde ik als erg vermoeiend. Ik lette op wat ik at, maar toch vroeg ik me af waarom ik altijd zo moe was en  waarom ik altijd zoveel pijn had. Is dat wel normaal?! Ik dacht van wel... Het is normaal als vrouw om stekende en pijnlijke menstruaties te hebben, ‘dat hoort er nu eenmaal bij’. Tot we vorig jaar begonnen aan onze kinderwens... Ik ging opnieuw op controle bij de gynaecoloog die mij vertelde dat alles in orde was. Ze voorzag geen problemen en ik was klaar om zwanger te worden! Door te stoppen met de pil, werden de steken weer heviger. Op een nacht stond ik op van de pijn, reden we naar de spoeddienst, waar we te horen kregen dat het ‘een moeilijke eisprong’ kon zijn, of gewoon darmklachten. Twee inspuitingen in de bil tegen de pijn en we werden terug naar huis gestuurd. Zo ging het steeds maar door… Naar de spoeddienst gingen we niet meer, want die konden mij toch niet helpen. Enkel pijnstillers nemen, maar die hielpen ook niet... Door een verminderde vruchtbaarheid bij mijn vriend, moesten we starten met ICSI (intracytoplasmatische sperma-injectie). De eerste drie ICSI-sessies zijn erdoor gevlogen in acht maand tijd. Bij de vierde sessie besloten we naar een andere fertiliteitsarts en -ziekenhuis te gaan. Daar besloten ze om onmiddellijk een laparoscopie uit te voeren.

 

Die ging door op 14 november 2022, de dag dat ik te weten kwam dat endometriose bestond en dat ik ook endometriose heb. En vooral dat het zeker niet normaal is dat vrouwen zoveel pijn zouden moeten lijden tijdens hun menstruatie! Ik heb dus endometriose op mijn baarmoeder, blaas en eierstok. Inderdaad, de enige eierstok die ik nog heb, heeft ook cysten. Die werden tijdens de operatie weggenomen. Daarna volgden  drie maanden kunstmatige menopauze met alle bijwerkingen die je maar kan hebben als je in je menopauze bent. Hierna pikten we de draad op met een vierde ICSI-poging. Na de eerste week hormooninjecties, kreeg ik opnieuw een controle. Er bleek toch opnieuw een cyste gegroeid?! De cyclus werd stopgezet en op de echo was te zien dat de cyste helemaal niet weg was, maar dat ze zelfs gegroeid was! De dag zelf werd ik nog opgenomen om de cyste te laten wegnemen. Diezelfde avond zijn we terug begonnen met hormooninjecties met daarna de pick-up en de terugplaatsing van twee mooie embryo’s met een score van 8,5/10. Met heel veel hoop was het twee spannende weken afwachten… Helaas draaide de vierde ICSI-poging ook op niks uit… Mentaal en lichamelijk is dit echt een hel…! Ik heb nog steeds helse pijnen in mijn onderbuik, mijn bekken, mijn benen voelen nog altijd vermoeid aan… Maar het ergste is dat ook mijn gezin, familie en vrienden er beginnen van af te zien. Niet van de pijnen die ik voortdurend heb, maar wel van mijn hormonale schommelingen! Ik ben zo dankbaar dat er eindelijk aandacht gegeven wordt aan deze rotziekte! Ik hoop dat er hierdoor in de toekomst minder vrouwen zullen moeten afzien!

 

 

 

Angelique