Dit verhaal begon heel lang geleden, maar het is zeker geen sprookje. Jammer genoeg is het ook geen fictief verhaal, maar mijn keiharde realiteit.

 

Mijn naam is Laura, in 1995 werd ik geboren in Brugge. Ik ben ondertussen 28 jaar oud.

Toen ik vijftien jaar was, kreeg ik voor het eerst mijn maandstonden. Op dat moment was ik nog blij, want stereotiep betekent dit dat ik volwassen werd. Op jonge leeftijd wil je natuurlijk niets liever dan zo snel mogelijk opgroeien.

 

Al snel kreeg ik er ook een aantal ongemakken bij: ik kreeg onmiddellijk te kampen met hevige buik- en hoofdpijn. Elke cyclus was ik dan ook vaste klant in het EHBO-lokaaltje van mijn middelbare school. Tot op het moment dat mijn mama mij meenam naar onze huisarts. Deze zei me dat ik ‘een van de gelukkigen’ was die veel pijn heeft tijdens de menstruaties en ik kreeg een voorschrift toegeschoven voor mijn eerste pil.

Om een lang verhaal kort te maken: ik kreeg de pil voorgeschreven en dat werkte eventjes. Daarna kreeg ik een zwaardere pil, tot ook die niet meer hielp. En zo gaat het nog wat door. Ik was het zo beu. Ik nam alsmaar meer pijnstilling en op de één of andere manier was dit perfect normaal voor de buitenwereld.

 

Toen ik 26 jaar was, besloot ik om toch eens langs de gynaecoloog te gaan. Ik had van endometriose gehoord en vinkte redelijk wat vakjes af. Tijdens die afspraak heb ik dan ook gevraagd aan mijn gynaecoloog om na te gaan of ik de ziekte zou hebben, aangezien dat voor mij wel veel zou verklaren. Na een ‘snelle check’ was haar conclusie hetzelfde als alle huisartsen: ik had gewoon pech dat ik zoveel pijn had en volgens haar was er niets abnormaals te zien. Ik werd naar huis gestuurd met een nieuw voorschrift voor de pil zodat ik mijn maandstonden niet meer zou krijgen. Al snel werd ik daar depressief van. Buiten met al die hormonen! Ik was het echt kotsbeu en wilde niets meer nemen.

 

 

 

LAURA

Een aantal maanden gingen voorbij. Mijn vriend en ik besloten om over te gaan naar de volgende stap in onze relatie: wij wilden gaan voor ons gezin, een kindje. Op voorhand was ik al naar de gynaecoloog gegaan om na te gaan of alles in orde was. Dit was achteraf gezien niet het geval, maar omdat de gynaecoloog zei dat alles oké was en dat we geen problemen mochten ondervinden, waren we gerustgesteld. Ze gaf wel mee dat we extra testen moesten ondergaan als het binnen de zes maanden niet lukte om zwanger te geraken.

We hebben uiteindelijk alle onderzoeken ondergaan, want er was dus wel degelijk iets mis. Er was nog steeds geen duidelijkheid, maar toch namen we de volgende stap: kunstmatige inseminatie. Na twee cyclussen was er nog altijd geen positief nieuws. De teleurstelling bij ons beiden was groot en intussen werd mijn buikpijn ook erger en erger. Ik nam toen al een hoge dosis aan pijnstilling om te kunnen functioneren tijdens de ergste dagen van mijn menstruatie. Maar wie ben ik, want de dokters zeiden dat er niets mis was...

Uiteindelijk, op aanraden van een vriendin die de ziekte heeft, maakte ik een afspraak bij haar specialist. Ik had geluk: er was een plaatsje vrijgekomen, eerder dan oorspronkelijk gepland.

 

Toen de afspraak in december 2022 naderde, was ik bang, maar ook hoopvol. Na al die tegenslag wilde ik eigenlijk de diagnose krijgen, want zo was er eindelijk een verklaring voor mijn pijn. Tijdens de afspraak was er natuurlijk eerst een onderzoek via echo. De specialist tokkelde eerst vijf minuten (al leken het er wel tien) op zijn computer. Daarna kwamen de woorden: ‘Het is wel degelijk endometriose. Uw linker eierstok, baarmoeder en darm zijn verkleefd aan elkaar.’ Dit had ik niet verwacht, want ik dacht dat je een kijkoperatie nodig had om het te kunnen vaststellen. De woorden van de specialist kwamen wel zeer hard aan, ook al wist ik nu waar de pijn vandaan kwam. Ik had nog altijd geen zicht op een leven zonder maandelijkse pijn. Het moet daar wel erg gezellig zijn tussen die drie organen, dicht bij elkaar...

 

Ik heb dan wel de diagnose gekregen, maar er staat op papier dat het een ‘vermoeden’ is, aangezien ze het enkel mogen vaststellen via operatie. Door onze kinderwens werd er geopteerd om over te gaan naar IVF en een buikoperatie uit te stellen tot na een eventuele zwangerschap.

Onze kinderwens is nog steeds onvervuld, maar we zijn in februari 2023 gestart met onze eerste IVF-poging. De twee cyclussen die eraan voorafgingen, werden alsmaar erger. Nu kan ik zelfs op het ergste moment niet meer wandelen of zitten. Eigenlijk kan ik enkel nog maar liggen, in een bolletje, op een specifieke zij en dat in combinatie van het maximum aan pijnstillers die je mag nemen. Ook hoop ik telkens dat mijn menstruatie in het weekend zou vallen, zodat ik zeker geen werkdag moet missen.

 

De eerste IVF-cyclus is nog niet helemaal ten einde, maar het was al verschrikkelijk pijnlijk. Als cadeau kreeg ik er nog eens een extra pijnlijke cyclus bovenop. Uiteindelijk heb ik wel naar mijn lichaam geluisterd: de dokter heeft mij thuis geschreven en ik ben ook effectief thuisgebleven. Mijn lichaam was gewoon op, ik kon niet meer.

Nu is het afwachten en nog meer afwachten. Ook al zeggen de dokters dat het er veelbelovend uitziet, ze vergeten wel één iets wanneer zij zeggen: ‘Maar mevrouw, je moet nog maar één cyclus doorstaan en dan kunnen we aan de volgende stap beginnen.’ Dan is meestal mijn reactie: ‘Ja, maar dat wil wel zeggen: nóg eens die pijn.’

Zonder mijn vangnet had ik dit nooit kunnen doorstaan. Ik kreeg veel steun vanuit mijn omgeving, zelfs vanuit onverwachte hoek...

 

Hopelijk komt er ooit een positief einde aan mijn verhaal, want het is momenteel zeker geen succesverhaal. Na dertien jaar is er dan toch een diagnose gegeven, maar geen oplossing en weinig hoop.