Voor mij begon alles in het vijfde leerjaar, heel vroeg als jong meisje. Ik kreeg als elfjarig meisje de eerste keer mijn maandstonden. Het werd alleen maar erger naarmate ik ouder werd. Wist ik veel welke pijn erbij hoorde en wat ‘normaal’ hoorde te zijn. Ik weet nog heel goed dat we verplicht (!) waren om deel te nemen aan de zwemles, maandstonden of niet. Ik zie mezelf nog een tampon opsteken, waarna alles plots zwart werd in het kleedhokje van het zwembad. Elke maand bloedde ik enorm, kampte ik met helse pijn, liep ik krom van de pijn en was zo wit als mijn ouders hun toenmalige keukenkasten. Ik hoor mijn papa nog zeggen: ‘Hou je eens recht!’ Maar ik had zo’n pijn dat ik dit niet kon. Jarenlang leer je ermee leven, omdat je denkt dat dit normaal is en zo hoort. Wist ik veel… Ik nam de pil en verbeet de pijn elke maand opnieuw. Op jonge leeftijd leerde ik mijn huidige man kennen, die hier altijd begrip voor toonde, ook nu nog steeds. 

 

Mijn grootste droom van jongs af aan was om mama te worden <3. Op dat moment wisten we nog niet dat we aan de startlijn stonden van een hobbelig parcours. Na een jaar proberen om natuurlijk zwanger te worden, gingen we naar de gynaecoloog. ‘We willen graag zwanger worden, dokter, maar het lukt ons niet.’ Eerst werd mijn man gecontroleerd door een spermastaal binnen te brengen in het labo.

Alles bleek in orde te zijn, dus het probleem lag bij mij. Mijn wereld stortte in, want als er iets is waar ik niet tegen kan, dan is falen. En ik voelde me gefaald. We begonnen met allerlei onderzoeken, het gebruikelijke bloedonderzoek en ik vertelde al mijn klachten aan onze gynaecoloog. Hier viel de naam ‘endometriose’ voor het eerst. ‘Endowatte?’ Nog nooit had ik hiervan gehoord (zoals zovelen…).     Daarna volgde een CT-scan, MRI-scan, darmonderzoek en laparoscopie. Het bleek effectief endometriose te zijn; een zege en een vloek tegelijkertijd.

 

 

 

LOTJE

We hadden heel veel vragen, maar het ergste verdicht moest nog komen. Ik kon niet meer natuurlijk zwanger worden. Mijn droom, mijn alles, spatte uit elkaar. Die periode heb ik diep gezeten en kreeg ik ook te kampen met duistere gedachten. Mensen die in dit stadium zitten, kunnen dit zeker begrijpen. Ik wil even meegeven dat zolang er hoop is, alles nog kan. Voor mij was een operatie en een fertiliteitstraject nog de enige hoop.

 

Doordat alles complex werd, ook mede door mijn kinderwens, gaf mijn gynaecoloog mijn dossier uit handen. Hij verwees mij door naar Saint-Luc in Brussel, waar ik geopereerd werd door Prof.  Squifflet. Een primitief ziekenhuis in mijn beleving, maar wel mijn redding.  Als er een rode draad doorheen een endometrioseverhaal loopt, is het dat je je moet omringen met de juiste hulp en de juiste mensen. In februari 2015 was het zover, mijn eerste operatie. Hiervoor moest ik mijn darmen voorbereiden met het medicijn ‘picoprep’ in appelsap te mengen. Ik kan nu nog steeds geen appelsap, bruisdafalgan of monurilzakje drinken; het is als een soort trauma dat ik hierdoor opliep. Dit klinkt heel belachelijk maar een sapje drinken is een no go voor mij.

 

Ik werd geopereerd en het bleek endometriose in graad 4 te zijn. De endometriose zat overal en men vond ook een chocoladecyste van 9 cm. Mijn buik was een waar slachtveld. Ik werd wakker met een stent in mijn urineleider, drains aan beide kanten en was enkele gaatjes rijker in mijn buik. Daarbovenop kreeg ik ook nog eens het nieuws dat er nog een tweede operatie zou volgen. In juni 2015 werd ik dan terug geopereerd in Brussel. De moed zakte me alleen maar meer en meer in de schoenen. Ik ging nooit mama worden, dacht ik. Mijn buik werd helemaal ‘opgekuist’ en de stent mocht er terug uit. Halleluja, wat was ik blij, want dit gaf zo’n druk. 

 

Ons volgende - maar wel belangrijkste - onderdeel van het proces, was om zwanger te worden.

Samen met UZ Gent kregen we een fertiliteitstraject toegewezen waarin we met een ICSI-methode konden zwanger worden. Een gans proces dat zowel fysiek als psychisch doorweegt. Mezelf inspuitingen geven was een stapje te ver (ondanks het feit dat ik werk in de zorg). Gelukkig zat ik bij de bron en hielpen mijn collega’s om iedere dag op hetzelfde tijdstip te prikken. Hierbij kwamen ook veel bloedonderzoeken en echo’s volgens een bepaald schema aan te pas om te zien of de eitjes voldoende rijpten. Dat was ook helemaal niet evident om te combineren met het werk. Had ik een vroegdienst, reed ik eerst naar de spoedafdeling voor een bloedonderzoek om daarna te gaan werken. Toen alles voldoende was ‘gerijpt’, vond de punctie plaats en dan werd het wachten. Weeral… 

 

Tot het verlossende telefoontje kwam met de mededeling: ‘Mevrouw, u mag komen voor de terugplaatsing, want u heeft een top-embryo.’ Aan het werken of niet, op dat moment moet je gaan! Gelukkig heb ik altijd op veel begrip kunnen rekenen  van de collega’s op de werkvloer. 

En dan was het opnieuw wachten…

Na twee weken kregen we telefoon… mijn hart bonkte in mijn keel. Pessimist die ik was, want het ging toch weer niets zijn. ‘Proficiat,’, zei mijn gynaecoloog, ‘je bent zwanger…’ De tranen rolden over mijn ogen, want ik was op dat moment alleen thuis. Dit moment vergeet ik nooit meer. Na een proces van vier jaar was hij daar, onze Ralph.

 

De betekenis van Ralph is: ‘hij bracht de overwinning en dat gaf hij ons’. Eindelijk werden we ouders!

Na de geboorte van Ralph nam ik medicatie om de maandstonden te onderdrukken. Als we wilden gaan voor een tweede kindje, wachtten we daar best niet te lang mee, zei de gynaecoloog. Nu was alles nog ‘netjes’ in de buik. Na twee jaar begon het terug te kriebelen. Zouden we nog eens het geluk hebben om mama en papa te mogen worden? We werden opnieuw zwanger, maar helaas werd de zwangerschap vroegtijdig afgebroken. We stonden voor een tweede ronde van het fertiliteitstraject. Ik vroeg me af of ik het fysiek en psychisch nog eens zou aankunnen om de spuitjes te plaatsen en terug een punctie te ondergaan.

 

Ik ben echter geen opgever en ging door tot het bittere eind. En dat loonde, want we hadden opnieuw goede embryo’s en kregen een terugplaatsing. We prezen ons voor de tweede keer gelukkig en waren zwanger van een meisje, Lily. Een koningswens!

 

Recent namen we afscheid van onze overgebleven embryo’s, want die mogen maar vijf jaar bijgehouden worden. Het was een ware hoofd/hart keuze, maar ons gezin is perfect zoals het nu is. Wat niet wegneemt dat we het er moeilijk mee hadden/hebben. Als je weet wat er kan uitgroeien en bloeien tot zoiets moois.

 

Ik heb de pijn nu onder controle met dagelijkse medicatie, maar ik blijf het meedragen in mijn levensrugzak. Het heeft me deels gekraakt als persoon. 

Ik ga jaarlijks op controle bij mijn held, mijn gynaecoloog, en binnenkort staat er opnieuw een darmonderzoek op de planning, althans zonder zakje. Ik merkte dat enkele klachten opnieuw terugkeerden…

 

Beste lezer, als ik één tip mag meegeven:

Let op met opmerkingen die allemaal heel goed bedoeld zijn, want je weet niet altijd wat er allemaal speelt.