Ik ben Lore Van Gansbeke, 31 jaar, en ik woon in Aarsele.

Voor mij betekent endometriose een enorme strijd die je lichaam telkens moet voeren tegen enorme pijn.

 

Ik was een meisje van 12 jaar toen ik voor de eerste keer ongesteld werd. Ik voelde heel veel buikpijn, was heel erg vermoeid en vaak misselijk. Het was allemaal nieuw voor mij. Het was het begin van een jonge vrouw worden.

Door de jaren heen werden de symptomen erger (hevige buikpijn, misselijk, hoofdpijn, opgeblazen gevoel, flauw zijn en zenuwpijn). Pijnstillers waren niet echt een oplossing. De hevige buikpijn bleef ook na het nemen van een pijnstiller aanwezig. Ik voelde me het best in bed met een warm kersenpitje op mijn buik.

 

Ondertussen was ik 16 jaar geworden en mijn mama nam me omwille van de steeds erger wordende pijn mee naar de dokter. Die vertelde dat de pijn het gevolg was van mijn ongesteldheid en schreef  ‘de pil’ voor. Ze zei dat, door het nemen van de pil, de pijn zou verminderen. Het zou er ook voor zorgen dat ik een regelmatige cyclus had. Het was eventjes beter. Maar na verloop van jaren werden de symptomen weer erger. Ik kreeg midden mijn cyclus bloedingen en had ook weer aanvallen van hevige buikpijn. Ik voelde me ook flauwtjes.  Ik ben toen veranderd van anticonceptiepil. Hoe zwaarder echter de pil, hoe meer mijn lichaam afzag van de bijwerkingen zoals hoofdpijn, gespannen borsten, stemmingswisselingen en het ophouden van vocht. Ik wilde liever een lichtere pil, maar dan had ik weer meer last van hevige buikpijn.

 

Toen ik 21 was, werd het erger en erger van de pijn. Ik had ondertussen bijna elke dag  last van darmproblemen, hoofdpijn en misselijkheid. Ik had ook af en toe bloedverlies en hevige buikpijn. Ik lag te huilen en kon de pijn niet meer aan. Ik had mijn mama nog maar drie maanden ervoor verloren en de uitleg van de dokters was, dat het door mijn verdriet kwam en dat alles ontregeld was. Ik begon te twijfelen aan mezelf. Toch voelde ik dat er meer aan de hand was.

 

 

 

 

lore

 Ik ben dan voor het eerst naar een gynaecoloog gegaan. Ik was zenuwachtig en de twijfel sloeg weer toe. Ik deed mijn verhaal en er volgde een onderzoek. De dokter wist me onmiddellijk te vertellen dat ik endometriose had.

 

Ik had daar nog nooit van gehoord. Eenmaal thuis, deed ik wat opzoekwerk en zo kwam ik te weten wat ik eigenlijk had. De dokter raadde me aan om te stoppen met de pil en over te gaan op een hormonenspiraaltje. Dit zou ervoor zorgen dat de pijn minder erg zou worden. Met een kijkoperatie hebben ze de endometriose-haarden weggenomen. Er zaten er op mijn blaas, op mijn darmen, op mijn buikvlies en op mijn eierstokken.

Een maand na de operatie voelde ik me nog niet zo goed. Ik had enorme bloedingen. Ik vertelde dit aan de gynaecoloog. Hij zei me dat ik geduld moest hebben.

Na 3 maanden leven met een spiraaltje was het een echte hel aan het worden. De bloedingen werden heviger, ik had dagen aan een stuk hevige onderbuikpijn, was misselijk en voelde me flauw.   

 

Ik wilde dat spiraaltje niet meer, maar de gynaecoloog adviseerde om het te laten zitten. Hij zei dat alles nog wat tijd nodig had.

Na 6 maanden ging het niet meer voor mij. Ik wilde dat spiraaltje niet meer want ik voelde me elke dag slechter.

 

Toen ben ik hogerop gegaan. Ik trok naar een ander ziekenhuis. Daar vroegen de gynaecologen me of alle endometriose weg was. Er volgde opnieuw een kijkoperatie en daar bleek dat er nog endometriose te zien was. Deze werd weggenomen, maar het spiraaltje lieten ze zitten. Ze zeiden dat ik er moest blijven in geloven dat ik door het spiraaltje minder last zou hebben wanneer ik ongesteld was. Na een maand moest ik op controle. Ik had nog steeds die pijn en mijn besluit stond vast. Het spiraaltje moest er nu uit of ik werd gek. Het moment dat het spiraaltje eruit was, voelde zalig. Mijn buik had eindelijk weer eens rust. Ik was heel blij dat het eindelijk weg was.

De pijn erna was dragelijk, maar als ik mijn eisprong had of ongesteld was, waren de pijnaanvallen er weer. Het was telkens opnieuw afzien.  Ik had het gevoel dat het nooit meer zou beteren. Ik moest er maar mee leren leven. Ik ben veel naar verschillende gynaecologen gegaan. Ik had ook darmonderzoeken en verschillende scans. Er werd ook weer een lichte pil voorgeschreven om de pijn te doen afnemen.

 

Endometriose blijft een gevecht voor je lichaam. Het gaat nooit helemaal weg. Het is iets chronisch. Het beïnvloedt je doen en laten in het leven zowel fysiek als mentaal.

Het is moeilijk om te aanvaarden op werkvlak. De hevige pijnen leggen je helemaal plat, zowel fysiek als mentaal en je dan weer ziek melden voor de zoveelste keer …,  mentaal geeft je dat een heel slecht gevoel, maar je staat machteloos tegen endometriose.

Dan denken sommige mensen dat je aandacht vraagt of niet veel pijn kan verdragen. Alleen lotgenoten begrijpen elkaar wat voor pijn het is, en die is niet gewoon.

Wat mij uiteindelijk enorm geholpen heeft om de pijn te verlichten, is osteopathie en acupunctuur. Maar dat is dan weer een kostelijk plaatje.

Ik had een kinderwens, maar wist dat dit niet van een leien dakje zou lopen …  Maar met de nodige medische hulp is mijn mooiste droom uitgekomen. Op 11 oktober 2021 beviel ik van Lucas. Een stroom van geluk ging door mijn lichaam toen ik mijn zoon voor het eerst in mijn armen hield.

 

Na de bevalling van Lucas voelde ik me goed. Geen hevige buikpijn meer of andere symptomen … eindelijk was de pijn weg. Maar het was te mooi om waar te zijn: acht maanden later begon alles terug te komen. 

 

Ik ben bang voor de toekomst, maar voel me sterk want ik ben niet de enige vrouw die tegen het Endo-monstertje moet vechten.