Vanaf het moment dat ik begon te menstrueren op mijn dertiende, zie/zag ik elke maand af. Ik kon vaak niet rechtstaan door uitstralingen naar mijn benen en rug en had heel acute diarree aanvallen… Maar zoals dat gaat in Vlaanderen, schreef mijn huisarts mij op mijn jonge leeftijd de anticonceptiepil voor. Het hielp niet veel, maar zonder erbij na te denken, bleef ik de pil nemen. Elke maand zag ik af, denkende dat dit normaal was. Ik heb veel gelaten, veel geweend, veel afspraken afgezegd… maar in mijn hoofd was dit normaal. Ik sprak er ook gewoon met niemand anders over. Ik had het gevoel dat ik gewoon ‘sterk’ moest zijn.
Toen ik seksueel actief werd, kwam hier ook pijn en af en toe veel bloedverlies bij kijken. Maar ze hebben ons zoveel niet gezegd tijdens de seksuele voorlichting op school. Ik ging ervan uit dat het normaal was. Tot ik op mijn drieëntwintigste met de pil wilde stoppen. Ik had geen vriend en begon bewuster te leven. Ik kwam net uit een zware depressie en voelde me niet meer prettig bij de hormonen die ik elke dag innam. Ik stopte met de pil, maar wist toen nog niet in welke hel ik ging belanden. Ik dacht dat mijn menstruatiepijn erg was gedurende de voorbije tien jaar, maar dat was nog niets in vergelijking met wat ik toen ervaarde. Ik hield het maximaal één à twee maanden uit zonder pil. Ondertussen was ik afgestudeerd als master in de biomedische wetenschappen, had ik enkele vriendinnen die geopereerd zijn aan endometriose en begon ik alles op een rijtje te zetten. Na een spoedbezoek aan mijn gynaecoloog, waarbij ik al mijn symptomen opsomde en zelf aanhaalde dat ik dacht aan endometriose, kreeg ik opnieuw de pil voorgeschreven. Een pil die ik twaalf maanden aan een stuk moest doornemen, want ‘verder valt er toch niets aan te doen’. Ik voelde me enorm eenzaam, misbegrepen en weer helemaal terug bij af, want ik wilde niet weer de pil nemen.
Ik ben zelf werkzaam in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen, dus maakte ik daar een afspraak met een gynaecoloog die gespecialiseerd is in endometriose. Zij hielp me gelukkig beter en maakte me duidelijk waarom ik best deze pil nam, aangezien er nog geen ernstige letsels te zien waren op de echografie. Ik gaf uiteindelijk toch toe en nam deze pil. Deze pil leek effectief te helpen, maar ook elke maand zonder menstruatie bleef ik enorme pijn hebben op zeer bepaalde tijdstippen. Toen ik tijdens een zeer erge aanval (die ongeveer twee à drie weken duurde) niet meer kon werken, eten of drinken en enkel kon liggen, besloot ik alles te doen wat er te doen valt. Ik besloot om veganistisch te eten, regelmatig te sporten en te luisteren naar mijn lijf. Nu ben ik zesentwintig en voel ik me oké. Ik heb nog steeds maandelijkse pijnen, pijn bij gemeenschap en alle andere dingen die erbij horen, maar alles is sterk afgezwakt. Of het door de pil, mijn veganistische levensstijl of door vermindering van stress komt, dat zal altijd een raadsel blijven. Maar ik zweer ondertussen bij niets anders.
lotte
