Hallo! Ik ben Luna, 23 jaar, en ik woon nog bij mijn ouders in West-Vlaanderen. Het verlangen om een eigen leven op te bouwen met mijn vriend is er zeker, alleen klopt de timing nog niet helemaal 😉. Ik ben tewerkgesteld bij Defensie. Na het behalen van mijn masterdiploma aan de Koninklijke Militaire School te Brussel volg ik momenteel de opleiding tot luchtverkeersleider. Mijn hobby’s worden de laatste tijd een beetje aan de kant geschoven, daar ik nog steeds aan het herstellen ben van mijn operatie.
Mijn verhaal begon toen ik 12 jaar was. Ik herinner me nog zeer goed mijn eerste menstruatie. Ik zat op de schoolbanken wanneer ik plots ontdekte dat mijn hele broek doordrongen was van het bloed, zonder dat ik hierbij pijn had gevoeld. Dat was voor mij wel echt een grote schok. Sindsdien was ik elke dag bezorgd en angstig, en droeg ik 2 extra grote maandverbanden boven elkaar, zelfs op dagen dat ik geen maandstonden verwachtte. Ik was nooit op mijn gemak en kwam te pas en te onpas naar huis tijdens de schooluren omdat ik dacht dat Moeder Natuur me zou verrassen met mijn maandstonden. Gelukkig nam mijn mama me snel mee naar de gynaecoloog en werd een lichte anticonceptiepil voorgeschreven. Dit heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat de endometriose niet toen al vrij kon woekeren, en dat mijn klachten lange tijd beperkt zijn gebleven. Ik herinner me wel dat ik steeds een moeilijke menstruatieweek had. Toen ik 16 jaar was, kreeg ik voor de eerste keer zo’n helse menstruele pijnen dat ik ervan flauwviel. Ik voelde me ’s nachts erg slecht en had veel pijn. Toen ik een pijnstiller wilde halen, viel ik in het midden van de traphal flauw waardoor ik plots wakker werd beneden aan de trap. De diagnose in het ziekenhuis luidde ‘vasovagale syncopes’, iets wat bij jonge vrouwen wel vaker voorkomt, gewijd aan groei / hormoonschommelingen …
luna
Pas toen ik studeerde aan de Koninklijke Militaire School in 2018, verergerden mijn klachten. Door de lange en toch wel fysiek zware dagen opleiding, werd vermoeidheid één van mijn voornaamste symptomen. Dit kwam niet enkel voor tijdens mijn menstruatieperiode, maar was een fenomeen gedurende de hele maand. Vaak moest ik afspraken afzeggen omdat mijn lichaam ‘nee’ zei. De pijn die ik al sinds mijn 16de ondervond, verergerde iedere maand en er kwamen steeds meer en meer klachten bij. Ik had last van aanhoudende hoofdpijnen, van zwak tot erg pijnlijk, alsook van terugkerende scheenbeenvliesontstekingen. Ik kreeg regelmatig een blaasontsteking. De buikpijn werd frequenter en darmpijn werd hieraan toegevoegd. Via de osteopaat vernam ik dat ik leed aan Alfa-galsyndroom. Ik volg sedertdien een zoogdierloos dieet. De fysieke activiteiten op school wogen zwaarder en zwaarder door, en ik voelde me mentaal achteruitgaan. Ik heb een periode gehad in 2020 waarin ik me depressief voelde en veel tijd spendeerde met mijn hond om me weer beter te voelen. Ik heb zeker altijd steunende ouders gehad, maar toch vond ik het zeer moeilijk te verwoorden wat ik toen precies voelde.
Midden 2022 begon de pijn in zekere zin een eigen leven te leiden. Die werd quasi bij momenten onverdraagbaar waardoor ik vaker (bijna) flauwviel en veel sociale en fysieke activiteiten moest afzeggen. De gynaecoloog-bezoeken stapelden zich op, maar brachten geen soelaas. Zelfs al wees ik hen op mijn vermoeden van endometriose, toch wilde geen enkele arts onmiddellijk initiatief nemen om verder onderzoek naar de ziekte te voeren. Endometriose is nu eenmaal een aandoening die een waaier aan klachten geeft en niet zo makkelijk te diagnosticeren is zonder ingrijpende onderzoeken. Na 3 verschillende gynaecologen te hebben bezocht en diverse pillen en remedies te hebben geprobeerd, verergerden mijn klachten alsnog.
Begin januari 2023 kwam er schot in de zaak: mijn huidige gynaecoloog stelde een endometriosis-MRI voor. Daaruit bleek dat ik “vermoedelijk endometriose” had; er waren verhardingen te zien. De dokter gaf me twee opties. Ofwel werd ik in mijn lokaal ziekenhuis door hem geopereerd, ofwel verwees hij me door naar de endometriose-kliniek in Leuven. Ik koos ervoor om binnen de maand al geopereerd te worden in de plaats van nog 9-12 maanden te wachten alvorens mijn eerste bezoek in Leuven te hebben. Na de duidelijke afspraak dat alles wat buiten de gynaecoloog zijn expertisegebied viel niet zou worden aangeraakt, stemde ik toe om midden februari een diagnostische laparoscopie te plannen. Ik werd op 20 februari 2023 geopereerd.
Na de operatie stelde de gynaecoloog meteen dat ik inderdaad leed aan endometriose. Meteen had ik een dubbel gevoel. Opluchting, ik weet nu effectief wat de pijn veroorzaakt! Bezorgdheid, dit is een chronische ziekte. Er werden drie haarden gevonden die door hem konden worden weggenomen, buikvlies met weefsel. Ik had het geluk dat er nog geen echte vastgegroeide knobbels aanwezig waren zodat er geen darm- of blaasspecialist aan te pas hoefde te komen.
Mijn herstel verliep wel moeizaam. Waar ik normaal gezien na een week terug de lessen zou kunnen volgen (volgens het ziekenhuis), was dit zeker niet haalbaar. Ik ben een week volledig out geweest waarbij stappen moeilijk en erg pijnlijk was. Na twee weken liep ik nog niet volledig rechtop. Pas na drie weken kon ik opnieuw een jeans dragen zonder al teveel pijn. Ook nu, maart 2023, vijf weken na de operatie, is mijn buikstreek nog gevoelig en ben ik (nog) niet zonder pijn.
Het blijft moeilijk om de dagelijkse pijn te verdragen. Toch zie ik het leven rooskleurig: het heeft immers geen zin om bij de pakken te blijven zitten. Ik hoop op eigen kinderen voor mijn vriend en mezelf in de toekomst en hoop dat de ziekte deze grote wens niet zal ontnemen. Hoe dan ook, ik maak er het beste van en ik kan rekenen op de onvoorwaardelijke steun van mijn ouders, vriend, schoonouders, familie en vele vrienden, waarvoor oprecht hartelijk dank!