Op 1 januari 2021 gaan mijn partner Henri en ik voor onze grote droom: een kind van ons samen. We hopen er ondanks onze leeftijd (34 en 36 jaar) snel eentje te hebben en we hopen ons gezin zelfs uit te breiden tot twee kindjes. 

 

Na dikke zes maanden krijg ik al een slecht gevoel. Met mijn gynaecoloog spreek ik mijn vrees uit: ik denk niet dat het nog op natuurlijke wijze zal gebeuren. Als we in september 2021 nog niet zwanger zijn, gaan we opnieuw naar de gynaecoloog, en daaruit blijkt dat we naar het ziekenhuis moeten gaan. We krijgen een potje mee voor het sperma. Als we geluk hebben (volgens de gynaecoloog), ligt de oorzaak bij Henri. Als we geen geluk hebben, zou het aan mij kunnen liggen, en dan kan alles wel eens complexer worden. 

 

Het eerste ziekenhuisbezoek heeft pas plaats in januari 2022, hartje corona, maar ze kunnen me niets verzekeren. Het andere ziekenhuis in Gent kan al op 1 oktober 2021 in gang schieten. Euforie: ze zien het nog in orde komen, 'naturel'. In april 2022 hebben we echter nog geen resultaat en op paasmaandag zien ze dat mijn eileiders 'te groot' zijn. Zou dit een verklaring zijn van alle pijn die ik al doorstaan heb tijdens de hormonenbehandeling? Ik heb dit al met meerdere artsen besproken, maar die hypothese wordt van tafel geveegd. Er werd geen belang aan gehecht. Ik zit blijkbaar iets te vertellen ‘in de woestijn’. 

 

Mijn gynaecoloog bevestigt: de eileiders moeten eruit. 14/06/2022 is het zover. Op natuurlijke wijze zwanger worden zal niet meer lukken. Ik voel mij mislukt als vrouw. Al sinds de prehistorie kunnen vrouwen zwanger worden. Waarom ik dan niet? Ik word dezelfde dag nog naar huis gestuurd. Diagnose: endometriose, maar alles is verwijderd. Ik moet een medicijn nemen, en ik kan starten met ivf, bij een collega van hem. 

 

Sinds juni 2022 was ik niet meer pijnvrij in de buikstreek. De pijn is op een bepaald moment zo erg dat ik in september samen met mijn partner naar spoed trek in het UZ Gent. Voor het eerst wordt er naar mij geluisterd. Er is een vermoeden dat de endometriose niet verwijderd is. 

 

Het blijkt zo te zijn. De vruchtbaarheidsbehandelingen worden stopgezet en op 16/12/2022, na veel onderzoeken, word ik geopereerd. Alleen, het noodlot slaat toe! Slechts 1 procent kans op een darmperforatie, en toch ... Op 20 december zal ik dus een darmperforatie krijgen met een tijdelijke stoma. Mijn wereld wordt letterlijk en figuurlijk op zijn kop gezet. 

 

Op 4 april 2023 wordt de tijdelijke stoma verwijderd en moeten de wonden helen. Wat een rit! In het UZ Gent worden bij een controle vragen gesteld: pijnlijke maandstonden? Ja. Pijn tijdens het vrijen? Ja. Last van darmen? Ja. Enz. Bij deze symptomen, laat u dus a.u.b. onderzoeken. 

 

1 op 10 vrouwen heeft endometriose. 

1 op 6 koppels zitten in de fertiliteit. 

 

Voor iedereen: endometriose is geen mythe. Het maakt alles alleen maar zwaarder en moeilijker. 

 

We hopen binnen enkele maanden richting een baby te gaan met ivf. Indien het ons lukt, dan wordt het een mirakelbaby. Maar één ding is zeker: hij of zij is van harte welkom!

 

 

 

NATHALIE