Mijn maandstonden zijn al begonnen op mijn 10 à 11 jaar. Al snel verliepen die duidelijk onregelmatig en ze gingen met krampen gepaard. Van de huisarts kreeg ik de pil ‘yasmine’ voorgeschreven. Na een jaar was dit middel niet meer sterk genoeg en begon mijn menstruatie weer te pas en te onpas.
De krampen werden steeds heviger in mijn tienerjaren. Ik nam dan ‘deso 30’. Maar rond mijn 16de kan ik me nog goed herinneren dat, als ik mijn maandstonden had, ik 2 à 3 dagen dubbel lag van de pijn. Dat ging soms met tranen van de pijn gepaard. Mijn moeder vond dit niet normaal en we zijn hiermee naar de gynaecoloog getrokken toen ik 17 was. Daar kreeg ik voor het eerst endometriose als diagnose. ‘Vermoedelijk’ weinig aan te doen. Advies: pil doornemen. Zo gezegd, zo gedaan. De hevige maandstonden waren inderdaad over, want deze liet ik nooit meer doorkomen.
Waarmee ik wel last bleef hebben, waren krampen, buikkrampen. In periodes. Van obstipatie tot waterachtige ontlasting ... heel afwisselend. Maar soms ook zo’n hevige krampen dat ik er de muren kon van oplopen ... Volgens de huisarts leed ik aan het prikkelbare-darmsyndroom. Ook hier weer hetzelfde verhaal. Weinig aan te doen en wat lapmedicatie voor de pijn. Zo is ‘dafalgan’ al jaren mijn beste vriend.
In januari 2019 (ik was 23-24 jaar) ben ik gestopt met de pil. Na 6 à 7 jaar bijna de pil door te nemen. Onze kinderwens was er, maar ik besefte ook dat na jaren de pil te nemen dit waarschijnlijk wat tijd ging vragen. Eens december 2019, was al snel de onregelmatigheid weer duidelijk, waardoor een eisprong volgen moeilijk was. De krampen tijdens de maandstonden waren wel doenbaar.
In februari 2020 ben ik voor het eerst langs geweest bij de gynaecoloog in Roeselare.
Ik heb mijn zorgen geuit i.v.m. eventuele endometriose, wat vermoedelijk aanwezig was volgens de gynaecoloog aan mijn 17de, als ook over mijn onregelmatigheid en mijn kinderwens. Ik werd opgevolgd om mijn eisprong te bepalen. Na een dubbele opvolging was corona er om alles ‘on hold’ te plaatsen. In juni 2020 kon ik opnieuw langsgaan. Met wat extra medicatie werd ik verder opgevolgd. September 2020 zijn we gestart met ‘IUI’. Na enkele pogingen was dit ook zonder resultaat. Door de medicatie was ik wel ietwat regelmatiger geworden.
De procedure is in december dan opgestart voor IVF. En in januari 2021 volgde de eerste pick-up. De eerste terugplaatsing was negatief, cryo negatief. Tweede pick-up eind mei. Terugplaatsing negatief. Twee rustcyclussen. Ondertussen afspraak bij dr. Decleer in Aalter. Want na twee pick-ups en drie terugplaatsingen waren volgens Roeselare/Rumbeke ondertussen nog geen extra onderzoeken nodig. Eind augustus 2021 volgde een hysterscopie, een labrascopie chromo.
Resultaat: verklevingen, endometriose, verstopte eileiders, infectie …
Het was eigenlijk een opluchting dat er ‘iets’ was en volgens dr. Decleer IVF moest het deze keer wél lukken. Eerst had ik nog een nabehandeling voor de endometriose die was weggehaald. En die was via inspuitingen in een soort menopauze geplaatst.
Hierna volgde de derde pick-up. Ook deze was negatief ...
Mijn wereld was even verdwenen op dat moment.
Nadat ik wat nieuwe moed vond: terugplaatsing ‘cryo’ eind december 2021.
En deze was eindelijk positief ...
En nu zijn we trotse ouders sinds september 2022.
Ondertussen zijn mijn maandstonden terug opgestart, maar die zijn opnieuw onregelmatig en gaan met de nodige krampen gepaard ...
SHARISSA
