Maandstonden. Altijd al pijnlijk geweest, maar het was oké. Ik was het gewoon. Ik had last, maar functioneerde. Tot ik een hormoonspiraal wou laten plaatsen ... enkele vriendinnen waren er tevreden mee, dus ik dacht: waarom niet?

 

Na het plaatsen had ik last van buikpijn en vooral pijn in mijn linkerbeen. Ik wou het wat tijd geven, maar ging toch op controle. De gynaecoloog vertelde me dat het op zijn plaats zat en dat het goed mogelijk was dat mijn lichaam gewoon moest wennen.

 

Enkele maanden later zwol mijn buik gigantisch op. Ik leek zes maanden zwanger en had ontzettend veel buikpijn. Ik bezocht de huisarts: hij duwde en voelde in mijn buik en dacht dat het een darminfectie was. Na het duwen in mijn buik moest ik de pijn verbijten. Ik betaalde mijn consultatie, stapte in mijn wagen en huilde van de pijn. Huilen als een wolf deed ik.

 

Toen ik thuiskwam, zag ik dat mijn echtgenoot schrok hoeveel pijn ik had, maar even dacht ik dat ik me misschien aanstelde en gewoon in paniek was.Ik nam een ‘brufen’, kalmeerde wat en probeerde die nacht te slapen. De ochtend erop ben ik dan toch naar de spoedafdeling geweest. De radiologe vertelde dat mijn buik vol zat met vocht, en ze zag ook een cyste of iets wat er op leek. De gynaecoloog had het vermoeden dat ik een gesprongen cyste had en normaal zou mijn lichaam dat vanzelf opruimen. Ook mijn buikvlies was volledig ontstoken. Na verschillende controles verminderde het vocht niet meer en besloot de gynaecoloog dat ik een operatie nodig had. Blijkbaar zat ik vol met verklevingen, ook in de darmen. Er zat nog een grote hoeveelheid oud bloed in mijn buik, en mijn ene eierstok was behoorlijk aangetast. Daardoor is een helft hiervan afgezet.

 

Daarna is de pijn wel beter geworden, maar ze gaat niet meer weg.

 

Een dikke week voor mijn maandstonden begint de buikpijn op te komen. Soms heb ik een scheurend, stekend gevoel in de buik, waarop ik mijn linkerbeen soms omhoog moet houden. Meestal duurt het tussen de één minuut tot een uurtje. Enkele dagen ervoor doet mijn linkerbeen pijn en ben ik enorm opgejaagd. Mijn hartslag is dan veel hoger en ik heb last van draaierigheid in mijn hoofd.

 

Eens ze begonnen zijn, kan ik niet functioneren zonder pijnstillers. Gaan werken of zelfs rechtstaan zou nooit lukken zonder pijnstillers. De krampen in mijn benen zijn niet te harden. De krampen in mijn buik zijn erg fel. Soms lopen de tranen langs mijn wangen van ellende. Ik ben dan erg vermoeid en kan de slaap moeilijk vatten. Mijn lichaam voel ik vechten. Ik raak uitgeput, licht in mijn hoofd en zie zo wit als een bord.

Elk halfuur heb ik een toilet nodig. Gaan wandelen of een actieve uitstap op die dagen lukken gewoon niet. Mijn maandstonden duren gemiddeld acht dagen waarvan de eerst vier erg lastig zijn. Op dag 2, 3 en 4 kan ik ook moeilijk met de hond gaan wandelen. Ik voel me dan erg duizelig en heb een wazig zicht waardoor ik me onzeker voel. Ik kan dan ook onwel worden.

Elke 26 à 28 dagen begint de ellende opnieuw. Meestal voel ik me slechts twee weken min of meer oké.

 

Hieronder nog een (simpel) geschreven gedichtje van mezelf

 

Every month

Knocked down

Sometimes, the pain

feels like I can't handle

I can't run or hide

The bitch cathes me every time

But still I stand up and accept

what not everyone can understand

 

 

TINNEKE